کانچانابوری در مرکز تایلند قرار دارد و از دو جهت به شدت مورد توجه گردشگران قرار دارد؛ یکی به خاطر طبیعت بسیار زیبا و نفسگیرش و دیگری به خاطر اهمیت تاریخی این منطقه. کانچانابوری به خصوص به خاطر پل معروف روی رودخانه کوای در سطح بین المللی شناخته شده است؛ همان پلی که در جریان جنگ جهانی دوم وقایع زیادی را به خود دیده است. جاذبه های طبیعی خاص این منطقه از جمله جنگل ها، کوهستانها، غارها و آبشارها هم تصویری تکرار نشدنی در ذهن گردشگران به جا می گذارد

استان کانچانابوری که شهر کانچانابوری مرکز آن است، در فاصله ۱۲۹ کیلومتری از بانکوک قرار دارد و مساحتی بیش از ۱۹ هزار کیلومتر مربع را شامل می شود. با این ترتیب، کانچانابوری سومین استان بزرگ تایلند است. بخش های مختلف این منطقه با جنگل های همیشه سبز پوشیده شده و دو رود معروف و مهم به نام های «کوای یای» و «کوای نوی» نیز در آن واقع شده اند

رسیدن به کانچانابوری

از شهر بانکوک می توان به آسانی راهی کانچانابوری شد. اتوبوس ها و مینی بوس های مختلفی از بانکوک به سمت کانچانابوری حرکت می کنند که در فاصله ای بین دو تا سه ساعت به مقصد می رسند. در عین حال می توان با قطار نیز به آسانی به کانچانابوری رفت زیرا قطارهایی از بانکوک دو بار در روز به سمت کانچانابوری حرکت می کنند

اقامت در کانچانابوری

«بان کائو لک» دهکده کوچکی است که در میان یک دره در نزدیکی کانچانابوری قرار دارد و مناظر اطرافش نفسگیر است. ساکنان این دهکده زندگی ساده ای دارند و از طریق کشاورزی و جمع کردن مواد غذایی از جنگل، روزگار خود را می گذرانند و فرهنگ آنها هم همان فرهنگ مشهور قبیله کارن است که نسل به نسل منتقل شده است. در سال های اخیر، امکان اقامت گردشگران در منازل روستاییان و مشاهده زندگی آنها از نزدیک فراهم شده است. خوردن غذاهای محلی و گردش در طبیعت اطراف از مزایای اقامت شبانه در این دهکده است

کانچانابوری از شهرهایی است که جاذبه های متنوعی برای بازدید دارد از جمله جاذبه های تاریخی، معابد، یادبودهای جنگ، جاذبه های طبیعی و فرهنگی که در این بین جاذبه های طبیعی و تاریخی آن بیش از بقیه مورد توجه و اقبال گردشگران قرار می گیرند

پل رودخانه کوای

این پل معروف ترین نقطه شهر کانچانابوری است و در قسمت شمالی شهر قرار دارد. این پل استراتژیک در دوران جنگ جهانی دوم به دستور ارتش اشغالگر ژاپن ساخته شد و در جریان ساخت آن، ۶۱ هزار سرباز اسیر جنگی از کشورهای بریتانیا، آمریکا، استرالیا، هلند، نیوزیلند و نیز اتباع کشورهای چین، ویتنام، ژاپن، مالزی، تایلند، برمه و هند به کار گرفته شدند. ساخت پل روی رودخانه آن قدر سخت بود که بسیاری از این افراد جان خود را از دست دادند. از نظر بسیاری از مردم دنیا، پل رودخانه کوای نماد رنج و دردی است که جنگ با خود برای انسان ها به ارمغان می آورد.

راه آهن مرگ

راه آهن استراتژیکی که بعدها به نام راه آهن مرگ معروف شد، مساحتی برابر ۳۰۰ کیلومتر را در خاک تایلند در بر می گیرد و در نهایت به برمه ختم می شود. این راه آهن به مدت یک سال و در اوج جنگ جهانی دوم در فاصله سال های ۱۹۴۲ تا ۱۹۴۳ میلادی توسط اسرای جنگی ساخته شد. بعد از جنگ، بخش هایی از آن خراب شد و به داخل دریاچه ای در منطقه ریخت. این راه آهن نیز مثل پل رودخانه کوای نمادی است از رنج مردم در جنگ. جذابیت فعلی آن برای گردشگران، عبور راه آهن از میان مناظر نفسگیر طبیعی است و به خصوص عبور از اطراف صخره ای که مشرف به پل رودخانه کوای است. در حال حاضر، از ایستگاه کانچانابوری تا آخرین ایستگاه در خاک تایلند، می توان مسیری ۷۷ کیلومتری را با این راه آهن طی کرد و از مناظر اطراف لذت برد

شهر قدیمی کانچانابوری

این منطقه، در گذشته یک پایگاه مرزی برای مقابله با نیروهای نظامی برمه بود. پشته های دیوار بزرگ خاکی این منطقه پابرجاست و مساحت زیادی را در برمی گیرد. از جمله عمارت های باستانی در این محوطه می توان به این سه معبد اشاره کرد: اولی معبد «پا للای» که در گذشته یک شمایل نشسته از بودا را در خود جا داده بود اما بعدها شمایل دیگری از بودا به آن اضافه شد که بودا را در حال دریافت هدایا از یک میمون و فیل نشان می داد. این شمایل جدید درواقع جایگزین شمایل قدیمی شد. دومی معبد «کان پائن» است. اگر از ورودی جنبی معبد «پا للای» به سمت دانشکده مهندسی دانشگاه «چولالونگورن» حرکت کنید، به معبد دورافتاده ای به همین نام خواهید رسید که قدیمی بودنش جذابیت زیادی به آن می دهد. سومی هم معبد «مائه مای» است که در سی کیلومتری شرق معبد «کان پائن» قرار دارد.

دروازه شهر کانچانابوری

این دروازه درقلب شهر قرار دارد و در سال ۱۸۳۱ میلادی توسط پادشاه رامای سوم ساخته شده است. پادشاه در ساخت این شهر نقش زیادی به عهده داشت.

پارک تاریخی نبرد «نه ارتش»

این پارک تاریخی در چهل کیلومتری کانچانابوری قرار دارد. این پارک محل وقوع نبردی است که در زمان پادشاهی رامای اول بین ۹ ارتش اتفاق افتاد و هدفش هم مقابله با تهاجم شاه بوداپایا (پادشاه برمه) در سال ۱۷۸۵ میلادی بود. این نبرد در نهایت باعث شد تایلند بتواند خودمختاری اش را حفظ کند. در این منطقه البته نمایشگاهی از صحنه های به تصویر درآمده از آن نبرد هم برپاست. یک برج نگهبانی هم در آنجا هست که به گردشگران فرصت درک بهتر موقعیت نبرد را می دهد.  

گذرگاه سه معبد (سه پاگودا)

این گذرگاه در حوالی قسمت پایانی مرز تایلند در سمت غرب کشور قرار دارد. در گذشته، به این مکان نام «سه ستون سنگی» داده بودند و تایلندی هایی که از مرز عبور می کردند به آن ادای احترام می کردند. در سال ۱۹۲۹ میلادی، فرماندار منطقه دستور نوسازی آن را هم صادر کرد و از آن پس توجه بیشتری به این گذرگاه شده است. این گذرگاه در عین حال یکی از راه های مهم نظامی میان سیام و برمه به شمار می آمده است. در حال حاضر، اهمیت این منطقه برای گردشگران از این لحاظ است که می توانند مغازه های مرزی و اجناس کشور میانمار (برمه) را هم ببینند و از بازار مرزی دو کشور دیدن کنند.

پارک تاریخی «موئینگ سینگ»

این پارک که با عنوان «پراسات موئینگ سینگ» هم شناخته می شود، به صورت گرد ساخته شده است و دیواری از خاک سرخ اطراف آن را فرا گرفته است. فرهنگ باستانی خمرها و نیز مکتب های محلی هنری از جمله هنر دوران پادشاه جایاوارمان هفتم در کامبوج بر ساخت این محل تاثیر زیادی داشته اند. وجود یک برج مرکزی هم نشانه دیگری از این تاثیرات است

درخت بارانی غول پیکر

این درخت در سه کیلومتری معبد «تام مانگون تونگ» قرار دارد و بیش از صد سال عمر دارد. تنه درخت آن قدر عظیم است که اگر ده آدم بالغ کنار هم بایستند و دست هایشان را به هم بدهند شاید بتوانند دست ها را به هم برسانند. شعاع قسمت بالایی درخت بیش از ۲۵ متر است و قطر سایه آن هم به ۵۱ متر می رسد.

موزه ملی «بان کائو»

این موزه در حوالی رودخانه «کوای نوی» قرار دارد و به عنوان موزه ای پیشا-باستانی شناخته می شود. اسکلت انسان های باستانی منطقه و نیز ابزارهای مورد استفاده آنها از جمله تبرهای سنگی، اشیای تزئینی و سفالی در این موزه نگهداری می شود. اینها همگی در جریان کاوش هایی کشف شده اند که در سال ۱۹۶۳ میلادی به نتیجه رسید و بخشی از تاریخ منطقه را نیز روشن کرد.

پارک سافاری کانچانابوری

این پارک در چهل کیلومتری شهر کانچانابوری قرار دارد و گردشگران می توانند از نزدیک انواع حیوانات از جمله گوزن، خرس، شیر، گورخر، زرافه و شتر را ببینند. در عین حال باغ گیاهان و حشرات هم گونه های مختلف حیات را به نمایش گذاشته است

پارک «سوان سومدک پرا سریناگاریندرا»

بومیان منطقه، این پارک را به عنوان «باغ سنگی» می شناسند زیرا انواع سنگ ها در شکل ها و اندازه های مختلف و نیز گونه های مختلف گیاهان در این پارک دیده می شود

پارک ملی «سای یوک»

این محوطه در سال ۱۹۸۰ میلادی به عنوان یکی از پارک های ملی تایلند معرفی شد. بیشتر محوطه اش را مخلوطی از جنگل های خزان شونده و جنگل های همیشه سبز فرا گرفته است. این پارک، زیستگاه طبیعی کوچک ترین گونه خفاش هاست که با عنوان خفاش دماغ خوکی شناخته می شوند. طبقه نظر کارشناسان، این منطقه در عین حال از زیستگاه های پیشاباستانی انسان ها در دوران پارینه سنگی بوده است.

آبشار «سای یوک نوی»

این آبشار در محوطه پارک ملی «سای یوک» قرار دارد و یکی از زیباترین نقاط کانچانابوری به شمار می آید. به خصوص در فصل های بارانی- بین ژوییه و اکتبر- این زیبایی چند برابر می شود. نقل است که پادشاه رامای پنجم به این آبشار علاقه زیادی داشت و از آن دیدن می کرد. با یک قطار مخصوص هم می توان به سمت این آبشار حرکت کرد و از زیبایی های آن لذت برد.

دهکده فیل های «سای یوک»

با سفر به این دهکده می توان گردشی سی دقیقه ای روی فیل ها و دیدن مناظر زیبای اطراف را تجربه کرد. نمایش فیل ها هم هر روزه در این دهکده اجرا می شود. فاصله این دهکده تا کانچانابوری حدود سی دقیقه است.

پارک ملی «اراوان»

این پارک مساحتی نزدیک به ششصد هزار متر مربع دارد و در سال ۱۹۷۵ میلادی به عنوان یکی از پارک های ملی تایلند معرفی شده است. یکی از مهم ترین جاذبه های توریستی این پارک، آبشاری است که به کرانه رودخانه کوای می ریزد. آبشار اراوان ۱۵۰۰ متر ارتفاع دارد و می توان آن را در هفت سطح مشاهده کرد و جای شنا هم فراوان است.

غار «تام ساوان»

این غار در پارک ملی «کوییان سریناگاریندرا» واقع شده است و از کشف آن هم مدت زیادی نمی گذرد. در این غار نقاشی های باستانی هم کشف شده که جذابیت آن را صد چندان کرده اند.

آبشار «پا تات»

این آبشار عظیم در محوطه پارک ملی «کوییان سریناگاریندرا» قرار دارد. این آبشار سه طبقه است و نکته جالب این است که سرچشمه آن تنها از یک چشمه کوچک است. هر طبقه آبشار، ارتفاع زیادی دارد و به خصوص در فصل های بارانی، بازدید از این آبشار پلکانی تجربه ای باورنکردنی است.

غار «تام نرامیت»

این غار به خاطر اتاق اتاق بودنش مشهور است و البته فسیل های گیاهی زیادی را نیز در خود جا داده است.

معبد «تام سوییا»

شمایل بزرگی از بودا در این معبد بر فراز تپه ای بلند قرار دارد. گردشگران می توانند پیاده یا با آسانسورهای موجود از این تپه بالا بروند و از زیبایی مناظر اطراف هم استفاده کنند. معبد مهم دیگری به نام معبد «تام کائو نوی» نیز کنار معبد «تام سوییا» قرار دارد که تزییناتش نشانه هایی از معماری چینی را در خود دارد و از این جهت شهرت یافته است.

قبرستان یادبود جنگ (دون راک)

این قبرستان از لحاظ تاریخی اهمیت زیادی دارد زیرا حدود هفت هزار درگذشته از دوران جنگ جهانی دوم (که به اسارت ژاپنی ها درآمده بودند) در آن دفن شده اند. این افراد در جریان ساخت «راه آهن مرگ» کشته شدند که تحت فشار شدید ژاپنی ها توسط اسرای جنگی ساخته شد. گردشگران غربی به بازدید از این قبرستان توجه زیادی نشان می دهند

شاید مهم ترین جذابیت فرهنگ منطقه کانچانابوری، رقص محلی خاصی باشد که در پانصد سال گذشته در این منطقه رواج داشته است. محلی ها این رقص را در روزهای جشن سونگ کران و نیز جشن سال نو اجرا می کنند. در جریان این مراسم، زن و مرد با صدای طبل می رقسند و آواز می خوانند.

روز آبشارها و آب معدنی

این مراسم در اوایل ماه نوامبر برگزار می شود و گردشگران موقعیت آن را خواهند داشت که در چشمه های آب گرم هم آب تنی کنند.

روز قایق ها

این مراسم هم در اوایل ماه نوامبر و در کرانه رودها در کانچانابوری برگزار می شود و انواع فعالیت ها و ورزش های آبی در جریان آن روی آب انجام می شود که بسیار تماشایی است.

معبد ببر (وات پالوانگ تابوا)

این محل یکی از نقاطی در کانچانابوری است که شهرت جهانی دارد. در این محل از شصت ببر و توله هندوچینی حفاظت به عمل می آید و گردشگران می توانند از فاصله ای مطمئن به تماشای آنها بنشینند یا با ببرها عکس بگیرند. البته یک بار در روز هم ببرهای تربیت شده در محوطه آزاد حرکت می کنند.

معبد «تام مانگون تونگ»

این معبد در سال ۱۹۰۴ میلادی ساخته شده و در قسمت پایین یک تپه قرار دارد. نامش به معنی «اژدهای طلایی» است و ظاهرا به خاطر ۹۵ پله ای گذاشته شده که به یک غار کوچک در بالای تپه منتهی می شوند. تخته سنگی نیز در دهانه غار قرار دارد که به شکل صورت شیر تراشیده شده است.

معبد «تام پوتاوات»

این معبد درواقع غاری بزرگ است که بالای یک تپه قرار دارد. طبق افسانه های محلی، این غار همان جایی است که یکی از قهرمانان افسانه ای مراسمی را به اجرا درآورد تا قدرت های خارق العاده را به فرزندش اعطا کند.

معبد «تام کائو پون»

این معبد در شش کیلومتری کانچانابوری قرار دارد و در زمان جنگ جهانی دوم، اردوگاه اسرای جنگی بوده است. در غاری که در این محل واقع شده، مجسمه بودای بزرگی دیده می شود و رودخانه ای هم از زیر معبد می گذرد.

معبد «تام پو وا»

این معبد در فضایی زیبا و آرام در میان جنگل و کوه قرار دارد. در این معبد، غاری وجود دارد که فسیل های باستانی زیادی را در خود جا داده است و شمایل بزرگ بودا نیز در سالن مدیتیشن آن دیده می شود.

موزه جیت

موزه جیت درواقع درون یک معبد به نام «چامپون چانا سونگ کرام» قرار دارد و ساختمان آن از بامبو ساخته شده است. شکل این ساختمان شباهت زیادی به کمپ هایی دارد که در دوران جنگ جهانی دوم برای نگهداری اسرای جنگی غربی ساخته شده بود. برخی ابزار و حتی بمب های دوران جنگ در این موزه نگهداری می شوند

موزه جنگ

این موزه در نزدیکی پل رودخانه کوای قرار دارد و مجموعه ای از تسلیحات و ابزارآلات به کار رفته در جنگ جهانی دوم را به نمایش می گذارد. بخشی از موزه نیز به عناون گالری آثار هنری و جواهرات قدیمی به شدت مورد توجه گردشگران قرار دارد